Het is waarvoor ik eens terugkwam. Ondanks de hitte van juli, die de beklimming van de Kynthos destijds net wat zwaarder maakt. Vanaf hier zie je de Egeïsche zee, gevuld met eilanden. Mykonos, Paros, Naxos en Tinos weet ik inmiddels te onderscheiden van de 150 eilanden die zich in een cirkel rondom deze top gegroepeerd hebben. En alles draait om Delos. Letterlijk: sinds hier volgens de mythologie Apollo en Artemis werden geboren en Zeus vanaf dezelfde plek als waar ik nu sta de Kyklades, (letterlijk cirkel), als dank cadeau gaf.
Belangrijke heiligdommen van Griekenland kennen we allemaal. De Akropolis in Athene, het heiligdom voor Apollo in Delphi of de geboorteplek van de Olympische spelen in Olympia. Delos wordt daarbij vaak over het hoofd gezien, ironisch genoeg.
Een klein eiland met een grootse geschiedenis
Delos was eerst onzichtbaar (Adelos), en dreef rond door de zee als een wolk melk in de koffie. Oppergod Zeus had weer eens een buitenechtelijke affaire en ditmaal met Leto. Toen de zwangere Leto op zoek was naar een rustige plek om haar godenkind op de wereld te zetten werd zij overal weggejaagd, uit angst voor rancune van Zeus’ jaloerse echtgenote Hera. Slechts op Delos, het drijvende, kleine, dorre eiland, werd ze geaccepteerd. Onder een palmboom bij een meer werd haar dochter, de godin van de maan, Artemis geboren. Al snel bleek het een tweeling te zijn, en Artemis hielp bij de geboorte van haar tweelingbroer: Apollo, de god van de zon. De zon die hier feller en gouder is dan waar dan ook. Het is verbazingwekkend, wanneer je de grootte van het eiland (5 bij 1,3 km) vergelijkt met haar geschiedenis. Dit was de heiligste plek voor de oude Grieken. Marmeren leeuwen uit Naxos bewaken het sinds die tijd heilige meer. Het eiland werd volgebouwd met heiligdommen voor Apollo en pelgrims uit de hele Griekse wereld kwamen naar Delos, zoals later ook de Romeinen zouden doen.
Griekenland is de plek voor (weder)geboortes, las ik ooit, en dat kan ik inmiddels beamen. Meer nog dan voor het fascinerende vasteland, geldt dat voor de eilanden. Er is iets met het licht, iets met de kleuren, iets met de warme wind, dat onvermijdelijk wat teweegbrengt. En eenmaal weer op zee denk ik terug aan zowel mijn eigen eerste reis naar de Cycladen, die zoveel veranderde. Gezeten op een stoel op het dek van de boot die ons van eiland naar eiland brengt, zag ik in gezichten het wegvagen van tijd. Dit is de eeuwigheid.