Preview of the book! For English; below
Hoewel deze Siciliaanse klassieker pas in 1958, een jaar na het overlijden van schrijver Giuseppe Tomasi di Lampedusa verscheen, hoort deze thuis op deze specifieke plek in dit boek; in de geschiedenis van Sicilië. De tijgerkat, zoals de Nederlandse vertaling luidt, beschrijft het einde van een tijdperk en de aanloop naar moderniteit; meer specifiek: Over de ondergang van de adel, loyaal aan de Spaanse koning, die eeuwenlang de scepter zwaaide, en het ontstaan van het Italiaanse koninkrijk, in gang gezet door Garibaldi en zijn roodhemden; die vanuit Noord-Italië Marsala binnenvielen met het doel om Zuid- en Noord Italië te verenigen tot een moderne natiestaat.
Di Lampedusa schrijft alwetend. Hij liet zich inspireren door zijn afkomst, die doordrenkt is met adelijk bloed. Zo is prins Fabrizio Salina, de hoofdpersoon in de Tijgerkat, een afspiegeling van di Lampedusa’s overgrootvader, Giuseppe Fabrizio. Door Fabrizio geeft di Lampedusa ons inzicht in zowel het leven van de adel in de eeuwen voor 1860, als de spagaat waarin zij zich bevond rondom 1860.
Hij beschrijft de villa’s. Zowel in Palermo als daarbuiten, van de Salina familie. Hij beschrijft hun gebruiken, hun bezittingen, hun overpeinzingen. Hij beschrijft de gedachten van prins Fabrizio, die zich pijnlijk bewust is van de ondergang van zijn wereld; van zijn stand. Want de roodhemden luiden een nieuwe tijd in, waarin naam of bloed geen waarde meer heeft.
Dit wordt al duidelijk in de kennismaking met de prins: ‘Between the pride and intellectuality of his mother and irresponsibility of his father, poor prince Fabrizio lived in perpetual discontent under his jove-like frown, watching the ruin of his own class and his own inheritence, without ever making, still less wanting to make, any move towards saving it.’
Wat valt er te redden? Fabrizio is een intelligent man, in bezit van een groot gezin, een neefje, Tancredi, dat hem liever is dan zijn eigen zoons en zich aansluit bij de roodhemden; een vriendschap met de familiepriester vader Pirrone, een jezuiët, en een observatorium. Sterren zijn voor Fabrizio dierbaarder dan mensen. Mensen zijn namelijk ‘altijd te dichtbij, te zwak en twistziek.’ Hij heeft een zomerresidentie, kasteel Donnafugata, nabij Ragusa, waar hij de belastingen heft. Ook na de landing van Garibaldi keert hij er, met zijn gezin terug. Hij is er joviaal. Te joviaal:
‘And the prince, who found Donnafugata unchanged, was found very much changed himself, for never before would he have issued so cordial an invitation: and from that moment, invisibly, began the decline of his prestige.’
Tijdens het verblijf van de familie vinden er twee belangrijke gebeurtenissen plaats: Als eerste de volksstemming, waarin de nieuwe ‘Italianen’ kiezen voor aansluiting bij het koningkrijk . In de woorden van Fabrizio: ‘Italië werd geboren, die nacht op Donnafugata, daar en op dat moment, in dat kleine vergeten dorp, zoals ook in Palermo of in Napels. ‘Italië werd geboren en men kon alleen maar hopen dat ze door zou leven in deze vorm. Elke andere zou slechter zijn. Hij had het gevoel dat iets, iemand, was gestorven. En alleen god wist in welke zijstraat, in welke hoek van het menselijk bewustzijn.’
Het is tevens de plek waar Angelica haar indrukwekkende entree maakt. Een moment dat Visconti, die het verhaal in 1963 verfilmde, subliem naar het doek vertaalde. Of Claudia Cardinale natuurlijk. Angelica staat wellicht symbool voor het nieuwe Italië. Minder verfijnd, met een minder belangrijke naam en bloedlijn, maar van verfrissende schoonheid. En bij haar binnenkomst ‘was iedereen zo onder de indruk van haar schoonheid dat niemand haar gebreken zag. Net zoals de natiestaat. Want priester Pirrone, de huispriester, voorspelde aan zijn niet-adelijke vrienden:
‘het is een verschil in houding, niet vermogen en feodale rechten, die een edelman maken. Zou deze klasse verdwijnen, dan zou een equivalent meteen opstaan. Met dezelfde kwaliteiten en gebreken. Alleen is deze dan niet meer op bloed gebaseerd.’ Angelica trouwt met Tancredi, het favoriete neefje van de prins. En terwijl zij dansen op het zelfde bal als waar prins Fabrizio melancholisch ronddwaalt, schrijft de alwetende Lampedusa: ‘They were the most moving sight there. Two young people in love, dancing together. Blind to each others defects, deaf to the warnings of fate, delucing themselves that the whole course of their lives would be as smooth as the ballrooom floor.’ Op het zelfde bal minacht Fabrizio zijn klasse. De lege woorden. De decadentie. De edelen keren zich tegen Garibaldi. En Fabrizio keert zich nergens meer tegen. Hij beseft dat met zijn dood, de Salina’s zullen sterven. Dat hij de laatste van zijn soort is. En voor hij sterft, beschrijft hij, pessimistisch, maar beter dan wie en wanneer dan ook, de essentie van Sicilië, die zoals die van hemzelf is:
‘Wij zijn oud. Heel oud. Al 25 eeuwen hebben we het gewicht gedragen van superieure en heterogene beschavingen. Allen van buiten, geen van onszelf. Slapen. Dat is wat Sicilianen willen. En ze zullen altijd diegenen haten die hen wakker proberen te maken. De sfeer, het klimaat, het landschap van Sicilië. De zomers die lang zijn als een Russische winter. De wreedheid; deze constante spanning in alles. En zelfs de monumenten uit het verleden, betoverend maar onbegrijpbaar omdat ze niet door ons gebouwd zijn en toch staan ze hier, als geesten. We denken dat we een koloniaal verleden hebben dat ons recht geeft op een grootste begrafenis.’
De roman is het lezen waard. Niet alleen vanwege het inzicht in deze cruciale periode, maar ook vanwege de fantastische schrijfstijl van di Lampedusa, die wellicht nog alwetender was dan hij zelf dacht te zijn. Immers rijst telkens weer de vraag hoe men zich verhouden moet tot verandering, zeker op een eiland als Sicilië.
Plekken uit de film van Visconti
Plekken uit de film van Visconti:
Het beroemde Donnafugata kasteel is helaas niet het kasteel uit de tijgerkat, hoewel dit wordt gesuggereerd. Desalniettemin geeft het kasteel een goed beeld van de hoogtijdagen van de Siciliaanse adel. Nog een beter beeld geeft echter Palazzo Mirto, gelegen aan Piazza Marina, Palermo.
the leopard
Although this Sicilian classic only appeared in 1958, a year after the death of writer Giuseppe Tomasi di Lampedusa, it belongs in this specific place in this book; in the history of Sicily. The tiger cat, as the Dutch translation reads, describes the end of an era and the run-up to modernity; more specifically: About the demise of the nobility, loyal to the Spanish king, who held sway for centuries, and the origins of the Italian kingdom, initiated by Garibaldi and his red shirts; who invaded Marsala from Northern Italy with the aim of uniting Southern and Northern Italy into a modern nation-state. Di Lampedusa writes omnisciently. He was inspired by his origins, which are steeped in noble blood. For example, Prince Fabrizio Salina, the main character in the Tiger Cat, is a reflection of di Lampedusa's great-grandfather, Giuseppe Fabrizio. By Fabrizio di Lampedusa gives us insight into both the life of the nobility in the centuries before 1860, and the splits in which she found herself around 1860. He describes the villas. Both in and outside Palermo, of the Salina family. He describes their customs, their possessions, their reflections. He describes the thoughts of Prince Fabrizio, who is painfully aware of the destruction of his world; of his stand. Because the red shirts herald a new time, in which name or blood no longer has any value. This is already clear in the introduction to the prince: 'Between the pride and intellectuality of his mother and irresponsibility of his father, poor prince Fabrizio lived in perpetual discontent under his jove-like frown, watching the ruin of his own class and his own inheritence, without ever making, still less wanting to make, any move towards saving it. ' What can be saved? Fabrizio is an intelligent man, owned by a large family, a nephew, Tancredi, who prefers him over his own sons and joins the red shirts; a friendship with the family priest father Pirrone, a Jesuit, and an observatory. Stars are more precious to people than Fabrizio. People are "always too close, too weak and too quarrelsome.."
He has a summer residence, Donnafugata Castle, near Ragusa, where he levies taxes. Even after Garibaldi's landing, he returns with his family. He is jovial there. Too jovial: "And the prince, who found Donnafugata unchanged, was found very much changed himself, for never before would he have issued so cordial an invitation: and from that moment, invisibly, began the decline of his prestige." During the family's stay, two important events take place: The first is the plebiscite, in which the new "Italians" choose to join the kingdom. In Fabrizio's words: "Italy was born that night on Donnafugata, there and then, in that little forgotten village, like in Palermo or in Naples. "Italy was born and one could only hope that she would live on in this form. Any other would be worse. He felt that something, someone, had died. And only god knew in which side street, in which corner of human consciousness. " It is also the place where Angelica makes her impressive entrance. A moment that Visconti, who filmed the story in 1963, sublimely translated to the canvas. Or Claudia Cardinale, of course. Angelica may symbolize the new Italy. Less refined, with a minor name and bloodline, but of refreshing beauty. And upon entering "everyone was so impressed by her beauty that no one saw her flaws. Just like the nation state. For priest Pirrone, the house priest, predicted to his non-noble friends: "It is a difference in attitude, not wealth and feudal rights, that make a nobleman. Should this class disappear, an equivalent would immediately arise. With the same qualities and flaws. Only then it is no longer based on blood. "Angelica marries Tancredi, the prince's favorite nephew. And while they dance on the same ball as Prince Fabrizio wanders melancholy, the omniscient Lampedusa writes: "They were the most moving sight there. Two young people in love, dancing together. Blind to each others defects, deaf to the warnings of fate, delucing themselves that the whole course of their lives would be as smooth as the ballrooom floor. "On the same ball, Fabrizio despises his class. The empty words. The decadence. The nobles turn against Garibaldi. And Fabrizio never turns against anything. He realizes that with his death, the Salinas will die. That he is the last of his kind. And before he dies, he describes, pessimistic, but better than anyone and anytime, the essence of Sicily, which is like his own
We are old. Very old. For 25 centuries we have carried the weight of superior and heterogeneous civilizations. All from the outside, none of us. To sleep. That's what Sicilians want. And they will always hate those who try to wake them up. The atmosphere, climate, landscape of Sicily. Summers that are long like a Russian winter. The cruelty; this constant tension in everything. And even the monuments of the past, enchanting but incomprehensible because they were not built by us and yet they stand here like ghosts. We think we have a colonial past that gives us the right to a grand funeral.'
The novel is worth reading. Not only because of the insight into this crucial period, but also because of the fantastic writing style of di Lampedusa, who was perhaps even more knowledgeable than he thought he was. After all, the question arises time and again how to relate to change, especially on an island like Sicily
The famous Donnafugata castle is unfortunately not the tiger cat castle, although this is suggested. Nevertheless, the castle gives a good picture of the heyday of the Sicilian nobility. However, Palazzo Mirto, located in Piazza Marina, Palermo, gives a better picture.
the village of Ciminna, 30 kilometers south of Palermo, was chosen by Visconti as Donnafugata.
The family villa is the beautiful palazzo of Villa Boscogrande, Via Tommaso Natale 91, in Mondello, Palermo's seaside resort.
The big ball was filmed in Palazzo Valguarnera Gangi, Piazza Croce dei Vespri.
Although the streets of Palermo are in the picture, these are sometimes sets. However, Piazza Marina and Piazza della Vittoria allo Spasimo are in the picture!